Soapranos

Wekenlang werd online en in kranten en tijdschriften gespeculeerd over hoe 's lands meest populaire mafia serie zou aflopen. Zou Tony het overleven? Gaat hij het witness protection programma van de FBI in en verkliekt hij de overige families?

Vooral hier in New Jersey - waar de buitenopnames gebeuren - werd er met spijt uitgekeken naar de laatste aflevering zondagavond op HBO. Maandagmorgend stond dan ook in elke plaatselijke krant een artikel. Van de titel op de voorpagina van AM NY kon men opmaken dat Tony het had overleeft maar dat het einde 'onduidelijk' was.

Voor al wie de uitzending niet gezien had - en zoals ik maandag naar de heruitzending ging kijken - werd het algauw bijna onmogelijk om alle 'einde verklikkers' te onlopen.

"Sopranos fades out" titelde Yahoo news op de voorpagina. "Het abrupte einde leek wel een grap," las ik in de New York times. Nergens werden de gebruikelijke "spoiler alerts" voorzien. Het leek wel alsof de journalisten wilden zeggen "als je zondag niet keek ben je toch geen echte fan".

Toen ook het nationale NBC avond nieuws nog gauw de boel wou vergallen klikte ik gauw op de On demand knop.

Nog een laatste keer "... got myself a gun" en Tony Soperano op weg naar huis via mijn buurt. En ja ... SPOILER ALERT ... het einde is was raar wegens geen einde. Een paar seconden dacht ik zelfs dat onze TV het op het cruciale moment had begeven. En ja, het is waar dat de kijker zijn fantasie kan gebruiken en er zelf zijn eigen einde kan breien.

Maar toch, ik vond dat het werkte. De Soprano familie werd nog een laatste keer getoond als een alledaagse familie, in doodgewone bezigheden waarbij de mafia activiteiten van de vader, en de gure karikaturen die zich daardoor rondom hem begeven, de suspense leveren. En dat was uiteindelijk het succes van de serie.

NYU studenten protesteren tegen "pak de illegaal" spel

De leden van New York University's College Republicans studentvereniging zeggen dat hun 'pak de illegaal en win een geschenkcheque' enkel bedoeld was om een debat ivm illegale immigratie opgang te brengen.

Elk lid van de republikeinse studentvereniging dat zich op 22 Februari tussen 11 en 14 h aan de Silver building met een geldige studentenkaart aanbood kon aan het spel deelnemen als 'immigratie agent'. Deze moesten dan de zich tussen het volk bevindende spelmakker - die voor het gemak een plaatje met 'illegaal' kreeg opgespeld - spotten.

Sarah Chambers, 22, voorzitter van N.Y.U.’s College Republicans , zei in een interview met A.P. "dat het eerst en vooral geen racist evenment is. "
Dat we niet willen dat de illegalen de wetten van ons land volledig naast zich naarleggens wil niet zeggen dat we racisten zijn, " voegde ze er nog aan toe.

Leden van andere studentverenigingen hadden het zo niet begrepen op de uitleg van Chambers. Onder aanvoer van NYUinc.org werd een tegenbetoging gepland. De meer dan 100 betogers die opdaagden werden met politiebarrikades gescheiden van de, in veel beperktere mate aanwezige, spelmakers.

Verschilde betogers hebben buitenlandse roots. "Als kind van turkse ouders moest ik hier vandaag gewoon aanwezig zijn," vertelde Delfe. Een druk met vlaggen zwaaiend Haitisch duo spreekt haar bij. "Wij als legalen moeten in de bres springen" zeiden ze. "Trouwens niemand is legaal hier. Zelfs niet de afstammelingen van de Mayflower migranten. Enkel de indianen kunnen dat recht opeisen."

David Laska, campagnemanager voor de studentgroep, zei in een interview eerder deze week met de New York Daily News dat het spel niet politiek correct is maar dat je zo iets moet doen om de attentie te krijgen.

De gezochte attentie hebben ze gekregen al was niet iedereen er mee opgezet. "Een dom spel," noemde Bloomberg, burgemeester van New York, het. Alvast een republikein die begrijpt dat niet alle publiciteit goede publiciteit is.

Hij had een droom

We leven in een volledig nieuw decor. De kerstlichtjes en de slogans die ons wilden verleiden tot het aankopen van kerst-, chanukah- of eidcadeaus zijn weg. Er wordt naarstig gewerkt aan de valentijns etalages.

Op tv hebben de jaaroverzichten en kookprogrammas plaatsgemaakt voor discussies over de oorlog in Irak en hoe snel de feestkilos kwijtgeraken.

Toch komt er alweer een feestdag opzetten: morgen maandag is er een dag vrijaf wegens Martin Luther King's Day. Zijn "I have a dream" speech zullen we dit verlengd weekend meerdere keren te horen krijgen.

"This should be a day on in stead of a day off" zegt een meneer in een praatshow op tv. Hij komt mlkday.org promoten. Dit overheidsinitiatief wil de aanzet geven zich op MLK's day ten dienste te stellen van zijn medemens door bv. een senioor te leren internetten of door maaltijden te bedelen in een thuislozen center.

De overheid hoopt er waarschijnlijk op dat dit vrijwilligerswerk aanstekelig is en dat het niet bij deze ene dag zal blijven.

Is dit misschien ook een droom zoals die van Meneer King? Die hoopte dat op een dag mensen van alle rassen en godsdiensten hand in hand "eindelijk vrij" zouden zingen. Voorlopig lijkt het er eerder op dat we individueel van het ene decor in het andere lopen.

Belgenmop

"No revolution in Belgium. Really" is de titel van het stuk.

Ik vrijf me de ogen uit want het is nog vroeg wanneer ik het bericht zie op de voorpagina van yahoo.com.

Blijkt dat de RTBF, ofte de franstalige staatszender, er niet beter op gevonden had
dan de eventuele splitsing van ons Belgenland ter discussie te brengen bij wijze van een fictief nieuwsbericht.

Er werd gemeld dat de koning en koningin het land waren uitgevlucht nadat de vlamingen zich hadden afgesplitst.

De gewone programmatie werd onderbroken voor dit dringend pas binnenkomen nieuws. Pas helemaal op het einde werd er gewag gemaakt van het feit dat het allemaal maar bedoelt was om de mensen aan het denken te zetten. Om het helemaal af te maken werd er gebruikt van het nieuwsdecor met daarin de echte nieuwslezer.

Een aantal diplomaten had alvast niet gewacht tot het einde van de uitzending en waren alvast begonnen met de nooduitgang te zoeken.

De koning en de koningin konden er niet mee lachen. Misschien omdat ze volgens het vals bericht naar Kinshasa waren gevlucht. Borat heeft er niks aan.

In een persconferentie werd er achteraf uitgelegd dat het niet de bedoeling was met de emoties van de kijkers te willen spelen maar dat men op een actuele manier - docu drama stijl - een onderwerp dat alle Belgen nauw aan het hart ligt heeft willen aankaarten.

Volgens De Standaard online kreeg Prins Filip het nieuws door - toen men nog dacht dat het allemaal echt was - via sms en werd hij lijkbleek. Je land is niet meer, je zou voor minder.

Philippe Dutilleul, de maker van het programma, stelt vandaag zijn boek "Bye bye Belgium" voor. Het is een verslag van het totstandkomen van het programma, waar naar verluid twee jaar in alle geheim aan gewerkt werd (en nog niemand de tijd gevonden het paleis in te lichten).

Dewinter en Happart, die al jaren van het nu nog fictieve scenario dromen, vinden het vast een geslaagd project.

Vanmiddag op het consulaat, bij het ophalen van het visa van mijn huisgenoot, melde ik dat ik blij was dat ze er nog waren. De mevrouw achter het venster begreep dadelijk wat ik bedoelde en kon er nog om lachen. "Voorlopig geen vlaamse visa's " zei ze. Gelukkig maar. Viva La Belgique. Nu nog op een serieuse manier in het nieuws proberen te komen.

Here comes Salmo. Ligt Rembrandt Onder Vuur?

"Kom naar onze opendeurdag" emailde een artistieke vriendin me.

Drie treinritten later stond ik zondagnamiddag tot mijn verbazing voor een met prachtige graffiti beschilderd loftgebouw in Long Island City. Zo komt een mens nog eens ergens.

Manhattan ligt niet ver af, het Chrysler gebouw steekt boven de lage Queens gebouwen uit.

Een gele mega knuffel wacht geduldig in de zwarte Cadillac van het baasje. De buurt is duidelijk een thuis voor artiesten van alle slag.

Ook het gebouw is kunst op zich. "Niet schilderen zonder eerst toestemming te vragen" staat er op een klein bordje. Een paar meter verder wordt Rembrandt onder vuur genomen. En dat op zijn 400ste verjaardag.


Op de vijfde verdieping vond ik het stop-motion animation project van Camila Valdeavellano & Cayetana Carrion.

Hun project leent zich goed voor deze opendeur dagen. Niet alleen zien de bezoekers het uiteindelijk filmpje geprojecteerd, de fotos en de klei animatie figuren kunnen ter plaatste bewonderd worden. Daarbovenop komt nog de uitleg van de,terecht, trotse uitvoerders.

Ik koop een muismat met het Salmo figuurtje op. Ze zijn gloednieuw. "Je bent onze eerste klant," zegt Cayetana.

En zeker niet de laatste. Hun kunst is alvast nog tot half januari te bewonderen in het Queens Art Museum.

http://www.queensmuseum.org/exhibitions/qi2006.htm

No Winner

“Dat was snel”zeg ik

De kassierster kijkt me vreemd aan.

Ik wijs naar het electronisch bord boven de kassa. “$ 12.95” geeft het aan, maar ook “No Winner”.

“Er staat wel op de aanwijzingen dat je onmiddelijk uitkomst hebt maar ik dacht toch dat ik die zwangerschapstest thuis nog moest doen” lach ik.


“Oh that” ziet ze nu ook. “De laatste speler heeft niet gewonnen met de loterij.” “Voor jou hangt het er van af of je wil dat het positief is of niet”.

Ze wenst me veel geluk als ik uitleg dat ja, na een half jaar ik wel hoop dat het deze keer prijs is.

Indien je zwanger bent verschijnt er een plus in het grootste venster, legt het bijgevoegde papiertje uit.

Er verschijnt een grote min. No Winner.

“Misschien volgende keer” zegt mijn verloofde.

Hij wil alvast blijven spelen.

Halloween: Candy, Parades and Adoption ban

Halloween, in New York allesins, lijkt wel een kruising tussen carnaval en nieuwjaarszingen. De kinderen gaan, verkleed, van deur tot deur voor "trick or treat".

De bedoeling is blijkbaar om bergen snoep te verzamelen en de snoepjes worden dan ook voor de gelegenheid in mega bags verkocht in alle winkels. Het treat gedeelte, indien geen snoep spoken we wat met je uit, wordt blijkbaar zelden uitgevoerd. Al moet gezegd: verleden jaar werd er bij ons eens ei tegen de venster gegooid, maar vermoedelijk was dat het resultaat van een andere halloween traditie: een ei gooien en dan hard weglopen.


Ook voor volwassenen is dit een hoogdag, in NY misschien nog meer dan de kinderen. Indien de weergoden de stoetgangers in the village gunstig gezind zijn, zoals de laatste drie jaar het geval was, loopt zowat iedereen in kostuum rond. Hoe warmer het weer, hoe verleidelijker de verkleedpartij wordt en dat heeft dan dito kostuums tot gevolg. Waar er misschien anders voor de meer stofrijke, en dus warmere, princess outfit wordt gekozen, lopen bij goed weer de sexy verpleegsters en agentes in groepjes op straat. Plezier verzekerd op de after parade party.

De Halloween Parade zelf is er ieder jaar een toepasselijke heksenketel. Iedereen die wil, en verkleed is, kan in de stoet, die van chinatown tot midtown loopt, mee. De toeschouwers staan rijendik tegen de kant van de door de (echte) politie afgesloten 6th avenue. Dit jaar was Gene Simmons, van Kiss, de grand Marshall.

Dit jaar liepen er ook opvallend veel mannen in gevangenistenu rond. Misschien werd er gehoopt op een arrestatie door de sexy politieagentes? Waarschijnlijk niet van de partij: de zwarte kat. Daar heksen en zwarte katten zowat sinoniem staan voor halloween, gaan sommige als heks verkledenen zelfs zover zich voor de gelegenheid een echt exemplaar aan te schaffen. Om dit misbruik tegen te gaan werd er in verschillende dierenasielen een week lange ban uitgesproken tegen adoptie van zwarte katten.

Will Smith in "I am Legend": out in 2007 nu al te zien in Washington Square park

Het naar de les gaan werd de laatste dagen wat bemoeilijkt door de aanwezigheid van een filmcrew in Washington park.

Niet alleen word mijn aandacht constant afgeleid (waar gaan ze al die auto's voor gebruiken?, jeetje er zijn echt wel veel kabels nodig om een film te draaien, etc...) maar op regelmatige tijden word ons gewoon de toegang tot het park ontzegd omdat er gedraaid werd.



Zo ook gisteren avond.

"Dat duurt maar een minuutje hoor", beweerde een of andere er belangrijk uitziende jongen met een walkie-talkie in zijn hand.

"Zou in San Fransico niet gebeuren," zei een man die langs me stond te wachten op het seintje dat we terug door mochten. "Ze kunnen ons trouwens niet echt tegenhouden."

Er werd inderdaad vooral vriendelijk gevraagd of we aub even wilden wachten daar ze een shot van het - lege - park aan het draaien waren. Blijkbaar gaat de film over het einde van de wereld. Will Smit, die de hoofdrol speelt (en neen, nog niet gezien), moet in zijn eentje de wereld redden van zombies. (Oh dus daarom al dat fake onkruid overal en die uitgebrande auto's).



Een man met een hondje hield het niet langer en liep gewoon door. Een van de productiemensen probeert hem nog te overtuigen dat wandelaars met hondjes niet passen in een film over het einde van de wereld maar het baatte niet.

Rondom mij werd er ook zenuwachtig gereageerd. De minuut was ondertussen al een minuut of acht geworden.


"Hij spreekt in filmminuten," grijnzde de chauffeur van de vrachtwagen die op de straat stond. "Ik begin dat al een beetje te kennen."

Of hij ook in de file stond? "Ik ben hier om mijn vrienden te brengen," zei hij.

"Gooi ze maar op een hoop" hoorde ik een onzichtbaar iemand zeggen. Waarop drie mannen met levensgrote poppen uit de vrachtwagen komen gelopen.



De zombies levering kon de aandacht van de wachtende een tijdje vasthouden. "Cut" horen we roepen en dan mogen we er terug door.


De man met het handje zullen ze er wel kunnen uitknippen.